04-04-2007
Het logische gevolg van het stuk dat ik gisteren heb geschreven zou zijn dat dit dus vandaag dag twee van mijn nieuwe leven is. Maar wat als ik me nou beroerder voel dan gisteren en het liefst de hele dag met mijn deken over mijn kop in bed zou willen liggen? Telt dat dan ook?
Het antwoord daarop is heel erg simpel: nee dat telt niet want je ligt in het ziekenhuis en daar word je voor dag en dauw wakker gemaakt, of je daar nou aan toe bent, of niet! Ik was er niet aan toe. Ben ik dan zoveel benauwder dan gisteren? Nee absoluut niet. Ik denk zelfs dat het wat dat betreft weer een beetje beter gaat dan gisteren. Maar die kiespijn!!!! Echt dat is het meest vreselijke wat je op een dag mee kunt maken. Kiespijn hebben. Oke, het is misschien een heel klein beetje aan mezelf te wijten, maar waarom nu?? Ongeveer een jaar geleden hebben ze bij mij een kies getrokken, niks schokkends, ware het niet dat prompt een paar weken later aan de andere kant ook een kies afbrak. Maar, ik had nergens last van en ik dacht dat komt nog wel een keer. Tot gisteren...wat een helse pijn in die afgebroken kies daar zeg. Ik blijf maar hopen dat de pijn vanzelf (of met behulp van wat pijnstillers) weer over gaat. Ik bedoel, ik lig hier in een ziekenhuis, wat denk ik dat ze er hier aan kunnen doen? Helemaal niks lijkt me. Dus ik bijt spreekwoordelijk gezien de kiezen nog maar eens op elkaar en ik hoop dat deze dag weer snel voorbij is.
Als je dit terug leest zou je denken dat ik behoorlijk depressief ben, niks is minder waar. Ik ben eigenlijk best een blij mens. Maar ik lig op de kamer bij een dame van 78 die alleen maar kan morren en zeuren en bij een man van 86 die de hele dag maar een beetje voor zich uit zit te staren. En waarschijnlijk denken zij...die jonge blom moet zich maar eens rustig houden, ze is lang niet zo ziek als wij. Oeps...en daar ga ik de mist in. Ik ga denken voor een ander. Wat zij wel niet van mij denken, waar is dat voor nodig? Ik heb het al druk genoeg met mijn eigen gedachtes, hoef ik die van hun er niet bij te nemen dacht ik zo.
Heb ik nog iets positiefs te melden vandaag? Ja, eigenlijk wel. Ik ben minder benauwd, het is nog niet helemaal over, maar het gaat de goede kant op. Helaas verwacht ik vandaag geen dokter, dus ik vermoed dat ik niet voor vrijdag naar huis mag. En dat is wat me dwars zit. De dagen duren hier zo vreselijk lang. Je zit alleen maar de hele dag een beetje voor je uit te staren. Af en toe een beetje lezen, eten, drinken en televisie kijken. Toch maar goed dat ik dit weblog ben begonnen, dan kan ik mijn gedachten kwijt aan iemand, misschien zorgt dat er ook voor dat er wat ruimte in mijn hoofd ontstaat.
Ik zit hier trouwens niet voor niks....Er wordt gefluisterd dat Gerard Joling en Gordon in dit ziekenhuis, op deze etage (niet mijn afdeling) opnames gaan maken voor Over de vloer. Dat wordt dus dikke pret. Eigenlijk zit ik hier dus heel erg strategisch opgesteld, maar voorlopig is het hier nog enorm rustig. Misschien later meer...
Het logische gevolg van het stuk dat ik gisteren heb geschreven zou zijn dat dit dus vandaag dag twee van mijn nieuwe leven is. Maar wat als ik me nou beroerder voel dan gisteren en het liefst de hele dag met mijn deken over mijn kop in bed zou willen liggen? Telt dat dan ook?
Het antwoord daarop is heel erg simpel: nee dat telt niet want je ligt in het ziekenhuis en daar word je voor dag en dauw wakker gemaakt, of je daar nou aan toe bent, of niet! Ik was er niet aan toe. Ben ik dan zoveel benauwder dan gisteren? Nee absoluut niet. Ik denk zelfs dat het wat dat betreft weer een beetje beter gaat dan gisteren. Maar die kiespijn!!!! Echt dat is het meest vreselijke wat je op een dag mee kunt maken. Kiespijn hebben. Oke, het is misschien een heel klein beetje aan mezelf te wijten, maar waarom nu?? Ongeveer een jaar geleden hebben ze bij mij een kies getrokken, niks schokkends, ware het niet dat prompt een paar weken later aan de andere kant ook een kies afbrak. Maar, ik had nergens last van en ik dacht dat komt nog wel een keer. Tot gisteren...wat een helse pijn in die afgebroken kies daar zeg. Ik blijf maar hopen dat de pijn vanzelf (of met behulp van wat pijnstillers) weer over gaat. Ik bedoel, ik lig hier in een ziekenhuis, wat denk ik dat ze er hier aan kunnen doen? Helemaal niks lijkt me. Dus ik bijt spreekwoordelijk gezien de kiezen nog maar eens op elkaar en ik hoop dat deze dag weer snel voorbij is.
Als je dit terug leest zou je denken dat ik behoorlijk depressief ben, niks is minder waar. Ik ben eigenlijk best een blij mens. Maar ik lig op de kamer bij een dame van 78 die alleen maar kan morren en zeuren en bij een man van 86 die de hele dag maar een beetje voor zich uit zit te staren. En waarschijnlijk denken zij...die jonge blom moet zich maar eens rustig houden, ze is lang niet zo ziek als wij. Oeps...en daar ga ik de mist in. Ik ga denken voor een ander. Wat zij wel niet van mij denken, waar is dat voor nodig? Ik heb het al druk genoeg met mijn eigen gedachtes, hoef ik die van hun er niet bij te nemen dacht ik zo.
Heb ik nog iets positiefs te melden vandaag? Ja, eigenlijk wel. Ik ben minder benauwd, het is nog niet helemaal over, maar het gaat de goede kant op. Helaas verwacht ik vandaag geen dokter, dus ik vermoed dat ik niet voor vrijdag naar huis mag. En dat is wat me dwars zit. De dagen duren hier zo vreselijk lang. Je zit alleen maar de hele dag een beetje voor je uit te staren. Af en toe een beetje lezen, eten, drinken en televisie kijken. Toch maar goed dat ik dit weblog ben begonnen, dan kan ik mijn gedachten kwijt aan iemand, misschien zorgt dat er ook voor dat er wat ruimte in mijn hoofd ontstaat.
Ik zit hier trouwens niet voor niks....Er wordt gefluisterd dat Gerard Joling en Gordon in dit ziekenhuis, op deze etage (niet mijn afdeling) opnames gaan maken voor Over de vloer. Dat wordt dus dikke pret. Eigenlijk zit ik hier dus heel erg strategisch opgesteld, maar voorlopig is het hier nog enorm rustig. Misschien later meer...
posted by Daantje at 12:42 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home