Het zit er op....

De verhuizing is klaar, dat wil zeggen alle spullen zijn hier in Assen aangekomen. Al met al viel het mij allemaal nog wel mee, doordat je niet alles in 1 keer over doet heb je meer kans om het tussentijds op te ruimen. Het valt dan toch nog tegen eigenlijk als je denkt dat niet zoveel meer is en je hele huis staat toch weer vol met troep. Ongelofelijk eigenlijk hoeveel nutteloze troep je eigenlijk verzamelt. Alles wat nu in de kelder staat gaat de komende maanden aan een inspectie onderworpen worden en mocht het niet nodig zijn om te bewaren dan gaan we het zonder tranen weggooien. Rust in mijn hoofd dat betekent het ook!

Rust in mijn hoofd dat is wel iets wat ik graag zou willen. Een helderziende die ik vorige week bezocht zei me al dat ik niet zoveel moet nadenken, dat ik niet alles onder controle moet willen hebben. Uhm waarom niet? was mijn vraag....Natuurlijk weet ik wel wat daar het antwoord op is, maar op die manier heb ik in ieder geval het gevoel dat als er iets fout gaat, dat niet aan mij te wijten is. Maar ik ga proberen ook wat meer los te laten, zal wel moeilijk voor me zijn maar het is het proberen waard.

Hoofd ga leeg...dat ga ik de hele dag roepen..;-)

Verhuisstress!!!

Al een paar weken stil rondom dit blog. Te druk met mijn nieuwe baan, die ja ontzettend leuk is maar ook wel erg rustigjes. Ik moet er erg aan wennen dat het een vrij rustige poli is met meest 50 plusse werknemers die vinden dat wat vandaag niet af kan, morgen wel af kan. Oke, dat is dus even wennen.

De liefde gaat als altijd erg goed natuurlijk. Zelfs als ik dit schrijf krijg ik al een grote glimlach op mijn gezicht. Apart eigenlijk he? Nu al bijna een jaar samen en wat mij betreft nog net zo gelukkig, of misschien nog wel gelukkiger dan een jaar geleden. Zelfs al die verhuisstress waar we nu middenin zitten heeft geen invloed op onze relatie. Tenminste, ik ben Mike nog niet beu, wat hij nu van mij vindt met mijn "goede" ideeën en dingen die ik wil dat ze meteen gebeuren, dat weet ik niet. Maar hij kijkt soms nog erg lief naar me, dus ik denk dat ik wel genoeg krediet heb opgebouwd ;-)

Wat is nou die verhuisstress?? Want het huis is echt waar super leuk. Ik ben er helemaal blij mee. Nee de stress zit hem in mijn schoonouders. Toen we vertelden dat we gingen verhuizen waren ze wel heel erg blij en boden ze direct aan dat we de auto konden gebruiken wanneer het mogelijk was. Ook was het geen probleem om de spullen in de opslag te laten staan. Nu blijkt dat wij de hele dag op een auto zitten te wachten omdat ze misschien nog met de auto weg willen. Met andere woorden, we willen jullie best helpen maar er geen rekening mee houden. Dus wij kunnen vanavond vanaf 8 uur de auto gebruiken, kunnen we 1 keer, misschien 2 keer op en neer en dat was het dan weer. Waarom komen ze dan niet even melden dat ze vanmiddag ook niet weggingen en of we de auto toch niet even wilden gebruiken?? Zucht, volgens Mike moet ik me er niet druk om maken, maar ik kan dat niet en daarom blog ik het hier maar. Bied dan geen hulp aan. Zeg dan, zorg maar dat je het regelt.

Waarom ik me er zo boos over maak weet ik niet, maar ik weet wel waarom ik het hier meld. Anders ga ik me er zo ontzettend over opwinden dat ik er waarschijnlijk hartstikke benauwd van word. Want dan gaat het dus in mijn hoofd zitten en dan gaat het er niet meer uit. Zo, dat moest ik even kwijt..;-)

Nou dan nu maar even wat positiefs. Ons huissie is dus echt leuk. Het wordt nog veel meer een Mike & Daan huis dan dat dit huisje het is. En als voordeel, ik voel me niet meer constant gecontroleerd. En dan volgende week ook nog een auto, pff wat willen we nog meer?

Als we een beetje gesetteld zijn dan komen er wel foto's op dit blog.

Bewegen

Het is alweer even geleden dat ik hier voor het laatst iets geschreven heb. Soms denk ik er aan, soms heb ik er zin in en tijd voor en soms heb ik inspiratie, en al die elementen komen nu samen..;-)

Inspiratie om te bewegen dat is waar ik het over wil hebben. Al jaren worstel ik dus met een fors overgewicht. Ik ben wel een jaar of 3 geleden zo'n 20 kilo afgevallen, dat was heel wat, maar in de afgelopen jaren is het grootste gedeelte ervan er ook weer bijgekomen. Hoe komt dat? Ik miste de inspiratie om te gaan bewegen. Ik had "Grootse" plannen. Ik wilde 3-4 keer in de week naar de sportschool terwijl ik daar helemaal geen type voor ben. Zie je mij al in een sportief pakje op een loopband rennen? Ziet er niet uit! En wat denk je van al die ingewikkelde fitness-apparatuur. Niks voor mij. Ik loop meer te zoeken naar het instellen van dat ding dan dat ik er echt oefeningen mee doe. Fietsen? Dat was voor sportievelingen, ik had een auto, die bracht me ook overal waar ik wou. Dus ik ging minder en minder bewegen en eigenlijk misschien ook wel meer en meer eten. En sjah die lekkere wijntjes liet ik ook niet echt staan. Al met al zit ik nu weer bijna op het gewicht van 3 jaar geleden wat ik nooit meer wilde bereiken. Gelukkig heb ik nu het licht gezien. Dat is me inmiddels wel duidelijk geworden, ik moet het licht zien. Het moet een eet- en beweegplan zijn wat bij mij past. Niet iets wat voor de buurvrouw goed werkt of voor de dames in de sportschool. En ik voel me er goed bij. Ik ben begonnen met echt fietsen, dus niet de kleine stukjes, nee echt fietsen. En dat vraagt naar meer. Meer fietsen maar ook meer ander bewegen en daarom ben ik nu ook begonnen met lopen. Het uiteindelijke doel is misschien wel te gaan joggen maar voor ik daar ben zijn we wel een hele tijd verder en wat kilo's lichter, want ik kan me niet voorstellen dat dit lijf kan joggen.

Wat is dan nu het plan? 1-2 keer per week flink fietsen, denk aan minimaal 1 uur, niet om buiten adem te raken, want zo heb ik geleerd, je duurzame conditie verbeterd het best als je nog kunt praten. Maar dan moet je het wel minimaal een half uur achter elkaar doen, en dus een wandelschema. Globaal moet de week er dus zo uit gaan zien:

Zondag: Fietsen
Maandag: wandelen
Dinsdag: rustdag
Woensdag: wandelen
Donderdag: rustdag
Vrijdag: wandelen
Zaterdag: rustdag

Op de rustdagen fiets ik natuurlijk wel naar mijn werk dus dat is niet helemaal een rustdag, maar die rustdag is ingebouwd voor het wandelen. Ja, ik heb ergens gelezen dat dat goed is om je spieren rust te geven.

In de praktijk komt het er voor de komende week hier op neer:

Woensdag 18-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten naar de markt)
Donderdag 19-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen
Vrijdag 20-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten)
Zaterdag 21-04 rustdag
Zondag 22-04 25 minuten wandelen
Maandag 23-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen
Dinsdag 24-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten naar werk)
Woensdag 25-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen (naar de markt en extra)
Donderdag 26-04 25 minuten wandelen, 50 minuten fietsen
Vrijdag 27-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen
Zaterdag 28-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten naar de markt)
Zondag 29-04 rustdag

Als ik me hier aan kan houden zou ik al heel erg blij zijn. De motivatie is er in ieder geval en door het hier neer te schrijven verplicht ik mezelf er ook naar toe omdat er andere mensen zijn die dit lezen en me kunnen controleren.

En weer zijn we een paar dagen verder. Het kabbelt allemaal lekker door, maar soms vraag ik me af...Wat is er zo moeilijk aan het bedwingen van impulsen? Dat heeft wat uitleg nodig denk ik.

Afgelopen maandag waren de jongens er, het was een super leuke dag, maar de oudste heeft het gewoon heel erg moeilijk met de situatie zoals deze er op dit moment is. Hij mist zijn vader ontzettend en zou liever vaker bij hem willen zijn. Maar, dat gaat nu nog niet. We hebben geen auto, we wonen niet in de buurt, dus we kunnen ze niet naar school brengen en opvangen na school. Dat is voor een kind toch moeilijk te begrijpen en die gaat dat uiten in moeilijk gedrag. Logisch, maar je moet er zelf wel mee om kunnen gaan. En ik ben meer van het type, even doorduwen en dan komt het er vanzelf uit, Mike is meer van het afwachtende t ype, als hij niet wil vertellen, moet je hem niet dwingen. Dat waren dus even een paar moeilijke momenten. Gelukkig kwam moeders hem deze keer wel zelf ophalen, maar ja dan ken je Daan nog niet..en die wilde dus perse dat het redelijk netjes was in huis. Ze moet tenslotte geen munitie hebben om een eventueel co-ouderschap af te kunnen wijzen. Dus Mike en ik snel nog even voor het oog opgeruimd. En dan is daar het moment van vertrekken. Ik zie dat elke keer met pijn in mijn hart gebeuren. Nou ja, daarna hadden we dus even afleiding nodig. Dus gingen we naar de kroeg. Het was tenslotte feest in het dorp en dat wllen we niet missen. Elkaar lang aangekeken, van moeten we dit wel doen? Vooral voor mijn gezondheid zou het gewoon niet wijs zijn, maar soms heb je gewoon even iets nodig om je hoofd leeg te maken. Dat hebben we dus gedaan, maar het was niet slim. Wat had ik kunnen doen om dit tegen te gaan? Ja ik zou het echt niet weten hoor...niet gaan was dus kennelijk even geen optie. Alhoewel ik wist dat ik er benauwder van zou worden. Maar misschien hield ik mezelf wel enorm voor de gek door te denken: "Het gaat nu toch al weer een stuk beter met me, dit kan ik wel aan"

Niet dus...ik hoest nu weer mee, ik heb minder lucht, ik ben vermoeider. Dus als je het alles bij elkaar bekijkt dan kun je je dus afvragen, wat is de winst geweest van dat avondje gezellig de kroeg in? Dat je hoofd leeg is geraakt? Was dat het waard dan? Het antwoord moet dus gewoonweg nee zijn. ~Maar hoe leer je die les? Door het nu zo op te schrijven? Belangrijker is dat ik de volgende keer iets bedenk wat beter voor mijn gezondheid is...Dus niet naar de kroeg gaan en vluchten voor de problemen...Dat zal nog een moeilijke les worden. Ik denk dat het begin gemaakt is doordat ik me er van bewust was waar ik mee bezig was, achteraf weet ik ook wat ik gedaan heb, het gaat dus alleen nog maar om het voorkomen van de actie..simpel eigenlijk..;-)

Overigens was het heel erg gezellig en is het wel weer zinvol geweest voor de toekomst. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, wat ook erg belangrijk is, we hebben nieuwe mogelijkheden ontdekt voor woonruimte in Rolde. Dus al met al een niet geheel weggegooide avond, alleen jammer van mijn mindere gezondheid sindsdien.

Oke, oke, ik weet dat het niet netjes is om van jezelf te zeggen, maar man wat ben ik GOED!!!! Net koud uit het ziekenhuis en vandaag alweer 2 uur gefietst, toch zo'n 3 uur onderweg geweest. Wat een zaligheid om effe een lekker stukje te fietsen, en het leuke is...het is ook nog zo ontzettend goed voor de lijn!!! Niet dat ik dat meteen terug zie op de weegschaal natuurlijk maar het motiveert wel om maar goed door te gaan met waar ik mee bezig ben. Dus vandaag maar 1 biertje op en verder alleen maar water en thee. Damn I'm good..;-)))

Overigens blijkt ook wel dat bewegen goed is voor het hoofd. Je hebt gewoon geen tijd om na te denken, je bent alleen maar bezig met overleven, zorgen dat ik op die fiets blijf zitten, dat ik er niet afdonder zo langzaam dat het gaat. Maar...ik kwam wel vooruit.
Waaorm ik dit zo opschrijf? Omdat ik echt trots op mezelf ben en omdat mijn nieuwe leven nu dus echt begonnen is. Uh uh ik weet dat het nog maar moet blijken hoe lang ik het volhoud, maar het begin is er in ieder geval. Het doel is om voor 1 mei onder de 70 kilo te wegen, dat betekent dus dat ik zeker zo'n 4 kilo nog af moet vallen. De prioriteiten zijn dus duidelijk.

Verder lach ik me rot hier. Mike en ik allebei achter de computer, een wedstrijdje aan het doen wie er het hardst op de toetsen kan rammen.....

Wat een leuke en vooral lieve reacties komen er nu binnen. Het doet me goed dat ik zo gesteund word door mijn favoriete mannen..:D
Gisteren heb ik helaas toch iets teveel gedaan, ik was helemaal kapot toen ik 's avonds om 10 uur in slaap viel. Pff best vermoeiend zo'n dagje bezig zijn. Vandaag weer zo'n dag. De verrassing is al bekend dus we gaan lekker de fiets op, ik heb heerlijke hapjes voor een picknick gemaakt en wij gaan net doen alsof we actief zijn..;-) Het schijnt dat bewegen ook goed voor de geest is en als de geest gezond is, is het lichaam ook gezond. Helaas gaat dat niet zo makkelijk als ik dat hier opschrijf maar het begin is er.

Afvallen is trouwens niet het grootste doel, het is echt een combinatie van doelen. Mijn hoofd wat leger proberen te maken (ook al zou je het niet denken, ik denk veel en veel te veel, ook voor anderen, wat het voor mijzelf weer erg zwaar maakt). Zo als je die zin nog snapt ben je goooeeddd..:D

Op zich gaat het goed met het snaaien, alleen de wijntjes en de biertjes zijn nog erg aantrekkelijk en aanlokkelijk. Maar goed, we gaan vandaag dus fietsen, weer wat calorieen er af. Verder weinig nieuws vandaag...Misschien later meer.

Op naar een zonnige en lekkere fietsdag! Ik heb er zin in.

Ooh en ps...goede communicatie scheelt echt in een relatie, dan krijg je gewoon geen ruzie, he schat?

07-04

En we zijn weer een paar dagen verder. Natuurlijk lukt het mij nooit om zoiets dagelijks bij te houden. Is op zich ook niet zo erg, maar in dit geval baal ik er wel een beetje van. Ik had donderdagavond zo'n geweldige inspiratie, ik wist precies wat ik moest opschrijven, maar geen computer in de buurt. En eerlijk is eerlijk, als je in het ziekenhuis ligt, ga je niet 's avonds om 23.30 uur nog even de afdeling af om een weblog bij te houden. En nu weet ik natuurlijk niet meer wat ik daar had opgeschreven.

Het gaat overigens goed met me. Ik lig niet meer in het ziekenhuis, ik ben gisteren ontslagen. Wat ontzettend fijn om gewoon weer lekker thuis te zijn bij mijn lieffies en mijn eigen spulletjes weer om me heen te hebben. Mijn astma lijkt zich te stabiliseren, alhoewel ik nog wel wat veel hoest en nog een heleboel medicijnen moet nemen. Ik ben op een onderhoudsdosering Prednison naar huis gegaan, niet leuk maar wel even noodzakelijk en daarom is mijn nieuwe beweegplan dus ook zo belangrijk. Ik wil echt proberen om wat kilo's af te vallen in plaats van aan te komen, ondanks het Prednison gebruik. Zal niet makkelijk worden, maar ik heb er wat foefjes voor. Ten eerste fiets ik nu meer, ik wil echt elke dag toch zeker een half uurtje fietsen. En als ik snaaitrek krijg ga ik voor de gezonde alternatieven. Straks gaan we gezellig naar de markt en daar ga ik allemaal lekkere dingen voor een gezonde groentensoep halen en voor een zalige salade voor als het echt eens even niet wil. En wilskracht...en ja ik weet dat dat bij mij niet mijn sterkste punt is, maar ook daar kun je aan werken.

Zondagavond komen de jongens trouwens ook weer even. Echt super leuk. Ik baalde er echt van dat ik vorig weekend niet thuis was toen die monsters bij hun papa waren. Maar dat ga ik nu goed maken met ze, ik ga ze schandalig verwennnen..;-) Alhoewel dat pedagogisch niet verantwoord is natuurlijk. Gelukkig hoeft Mike ze deze keer alleen maar op te halen en komt Kris ze maandag zelf weer halen. Dat scheelt weer zo'n 2,5 uur aan reistijd en daarbij, ik vind nog steeds dat Mike niet alleen verantwoordelijk is voor het ophalen en brengen, maar dat is dan weer een ander verhaal.

Ik ga nu even al googelend wat leuke ideetjes op doen voor het eten en een leuk ideetje dat ik nog heb voor morgen, maar wat ik hier nog niet neer kan zetten omdat vriendjelief natuurlijk niet alles hoeft te weten..;-)

04-04-2007

Het logische gevolg van het stuk dat ik gisteren heb geschreven zou zijn dat dit dus vandaag dag twee van mijn nieuwe leven is. Maar wat als ik me nou beroerder voel dan gisteren en het liefst de hele dag met mijn deken over mijn kop in bed zou willen liggen? Telt dat dan ook?
Het antwoord daarop is heel erg simpel: nee dat telt niet want je ligt in het ziekenhuis en daar word je voor dag en dauw wakker gemaakt, of je daar nou aan toe bent, of niet! Ik was er niet aan toe. Ben ik dan zoveel benauwder dan gisteren? Nee absoluut niet. Ik denk zelfs dat het wat dat betreft weer een beetje beter gaat dan gisteren. Maar die kiespijn!!!! Echt dat is het meest vreselijke wat je op een dag mee kunt maken. Kiespijn hebben. Oke, het is misschien een heel klein beetje aan mezelf te wijten, maar waarom nu?? Ongeveer een jaar geleden hebben ze bij mij een kies getrokken, niks schokkends, ware het niet dat prompt een paar weken later aan de andere kant ook een kies afbrak. Maar, ik had nergens last van en ik dacht dat komt nog wel een keer. Tot gisteren...wat een helse pijn in die afgebroken kies daar zeg. Ik blijf maar hopen dat de pijn vanzelf (of met behulp van wat pijnstillers) weer over gaat. Ik bedoel, ik lig hier in een ziekenhuis, wat denk ik dat ze er hier aan kunnen doen? Helemaal niks lijkt me. Dus ik bijt spreekwoordelijk gezien de kiezen nog maar eens op elkaar en ik hoop dat deze dag weer snel voorbij is.

Als je dit terug leest zou je denken dat ik behoorlijk depressief ben, niks is minder waar. Ik ben eigenlijk best een blij mens. Maar ik lig op de kamer bij een dame van 78 die alleen maar kan morren en zeuren en bij een man van 86 die de hele dag maar een beetje voor zich uit zit te staren. En waarschijnlijk denken zij...die jonge blom moet zich maar eens rustig houden, ze is lang niet zo ziek als wij. Oeps...en daar ga ik de mist in. Ik ga denken voor een ander. Wat zij wel niet van mij denken, waar is dat voor nodig? Ik heb het al druk genoeg met mijn eigen gedachtes, hoef ik die van hun er niet bij te nemen dacht ik zo.

Heb ik nog iets positiefs te melden vandaag? Ja, eigenlijk wel. Ik ben minder benauwd, het is nog niet helemaal over, maar het gaat de goede kant op. Helaas verwacht ik vandaag geen dokter, dus ik vermoed dat ik niet voor vrijdag naar huis mag. En dat is wat me dwars zit. De dagen duren hier zo vreselijk lang. Je zit alleen maar de hele dag een beetje voor je uit te staren. Af en toe een beetje lezen, eten, drinken en televisie kijken. Toch maar goed dat ik dit weblog ben begonnen, dan kan ik mijn gedachten kwijt aan iemand, misschien zorgt dat er ook voor dat er wat ruimte in mijn hoofd ontstaat.

Ik zit hier trouwens niet voor niks....Er wordt gefluisterd dat Gerard Joling en Gordon in dit ziekenhuis, op deze etage (niet mijn afdeling) opnames gaan maken voor Over de vloer. Dat wordt dus dikke pret. Eigenlijk zit ik hier dus heel erg strategisch opgesteld, maar voorlopig is het hier nog enorm rustig. Misschien later meer...