Bewegen

Het is alweer even geleden dat ik hier voor het laatst iets geschreven heb. Soms denk ik er aan, soms heb ik er zin in en tijd voor en soms heb ik inspiratie, en al die elementen komen nu samen..;-)

Inspiratie om te bewegen dat is waar ik het over wil hebben. Al jaren worstel ik dus met een fors overgewicht. Ik ben wel een jaar of 3 geleden zo'n 20 kilo afgevallen, dat was heel wat, maar in de afgelopen jaren is het grootste gedeelte ervan er ook weer bijgekomen. Hoe komt dat? Ik miste de inspiratie om te gaan bewegen. Ik had "Grootse" plannen. Ik wilde 3-4 keer in de week naar de sportschool terwijl ik daar helemaal geen type voor ben. Zie je mij al in een sportief pakje op een loopband rennen? Ziet er niet uit! En wat denk je van al die ingewikkelde fitness-apparatuur. Niks voor mij. Ik loop meer te zoeken naar het instellen van dat ding dan dat ik er echt oefeningen mee doe. Fietsen? Dat was voor sportievelingen, ik had een auto, die bracht me ook overal waar ik wou. Dus ik ging minder en minder bewegen en eigenlijk misschien ook wel meer en meer eten. En sjah die lekkere wijntjes liet ik ook niet echt staan. Al met al zit ik nu weer bijna op het gewicht van 3 jaar geleden wat ik nooit meer wilde bereiken. Gelukkig heb ik nu het licht gezien. Dat is me inmiddels wel duidelijk geworden, ik moet het licht zien. Het moet een eet- en beweegplan zijn wat bij mij past. Niet iets wat voor de buurvrouw goed werkt of voor de dames in de sportschool. En ik voel me er goed bij. Ik ben begonnen met echt fietsen, dus niet de kleine stukjes, nee echt fietsen. En dat vraagt naar meer. Meer fietsen maar ook meer ander bewegen en daarom ben ik nu ook begonnen met lopen. Het uiteindelijke doel is misschien wel te gaan joggen maar voor ik daar ben zijn we wel een hele tijd verder en wat kilo's lichter, want ik kan me niet voorstellen dat dit lijf kan joggen.

Wat is dan nu het plan? 1-2 keer per week flink fietsen, denk aan minimaal 1 uur, niet om buiten adem te raken, want zo heb ik geleerd, je duurzame conditie verbeterd het best als je nog kunt praten. Maar dan moet je het wel minimaal een half uur achter elkaar doen, en dus een wandelschema. Globaal moet de week er dus zo uit gaan zien:

Zondag: Fietsen
Maandag: wandelen
Dinsdag: rustdag
Woensdag: wandelen
Donderdag: rustdag
Vrijdag: wandelen
Zaterdag: rustdag

Op de rustdagen fiets ik natuurlijk wel naar mijn werk dus dat is niet helemaal een rustdag, maar die rustdag is ingebouwd voor het wandelen. Ja, ik heb ergens gelezen dat dat goed is om je spieren rust te geven.

In de praktijk komt het er voor de komende week hier op neer:

Woensdag 18-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten naar de markt)
Donderdag 19-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen
Vrijdag 20-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten)
Zaterdag 21-04 rustdag
Zondag 22-04 25 minuten wandelen
Maandag 23-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen
Dinsdag 24-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten naar werk)
Woensdag 25-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen (naar de markt en extra)
Donderdag 26-04 25 minuten wandelen, 50 minuten fietsen
Vrijdag 27-04 rustdag wandelen, 1 uur fietsen
Zaterdag 28-04 20 minuten wandelen, 50 minuten fietsen (2x 25 minuten naar de markt)
Zondag 29-04 rustdag

Als ik me hier aan kan houden zou ik al heel erg blij zijn. De motivatie is er in ieder geval en door het hier neer te schrijven verplicht ik mezelf er ook naar toe omdat er andere mensen zijn die dit lezen en me kunnen controleren.

En weer zijn we een paar dagen verder. Het kabbelt allemaal lekker door, maar soms vraag ik me af...Wat is er zo moeilijk aan het bedwingen van impulsen? Dat heeft wat uitleg nodig denk ik.

Afgelopen maandag waren de jongens er, het was een super leuke dag, maar de oudste heeft het gewoon heel erg moeilijk met de situatie zoals deze er op dit moment is. Hij mist zijn vader ontzettend en zou liever vaker bij hem willen zijn. Maar, dat gaat nu nog niet. We hebben geen auto, we wonen niet in de buurt, dus we kunnen ze niet naar school brengen en opvangen na school. Dat is voor een kind toch moeilijk te begrijpen en die gaat dat uiten in moeilijk gedrag. Logisch, maar je moet er zelf wel mee om kunnen gaan. En ik ben meer van het type, even doorduwen en dan komt het er vanzelf uit, Mike is meer van het afwachtende t ype, als hij niet wil vertellen, moet je hem niet dwingen. Dat waren dus even een paar moeilijke momenten. Gelukkig kwam moeders hem deze keer wel zelf ophalen, maar ja dan ken je Daan nog niet..en die wilde dus perse dat het redelijk netjes was in huis. Ze moet tenslotte geen munitie hebben om een eventueel co-ouderschap af te kunnen wijzen. Dus Mike en ik snel nog even voor het oog opgeruimd. En dan is daar het moment van vertrekken. Ik zie dat elke keer met pijn in mijn hart gebeuren. Nou ja, daarna hadden we dus even afleiding nodig. Dus gingen we naar de kroeg. Het was tenslotte feest in het dorp en dat wllen we niet missen. Elkaar lang aangekeken, van moeten we dit wel doen? Vooral voor mijn gezondheid zou het gewoon niet wijs zijn, maar soms heb je gewoon even iets nodig om je hoofd leeg te maken. Dat hebben we dus gedaan, maar het was niet slim. Wat had ik kunnen doen om dit tegen te gaan? Ja ik zou het echt niet weten hoor...niet gaan was dus kennelijk even geen optie. Alhoewel ik wist dat ik er benauwder van zou worden. Maar misschien hield ik mezelf wel enorm voor de gek door te denken: "Het gaat nu toch al weer een stuk beter met me, dit kan ik wel aan"

Niet dus...ik hoest nu weer mee, ik heb minder lucht, ik ben vermoeider. Dus als je het alles bij elkaar bekijkt dan kun je je dus afvragen, wat is de winst geweest van dat avondje gezellig de kroeg in? Dat je hoofd leeg is geraakt? Was dat het waard dan? Het antwoord moet dus gewoonweg nee zijn. ~Maar hoe leer je die les? Door het nu zo op te schrijven? Belangrijker is dat ik de volgende keer iets bedenk wat beter voor mijn gezondheid is...Dus niet naar de kroeg gaan en vluchten voor de problemen...Dat zal nog een moeilijke les worden. Ik denk dat het begin gemaakt is doordat ik me er van bewust was waar ik mee bezig was, achteraf weet ik ook wat ik gedaan heb, het gaat dus alleen nog maar om het voorkomen van de actie..simpel eigenlijk..;-)

Overigens was het heel erg gezellig en is het wel weer zinvol geweest voor de toekomst. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, wat ook erg belangrijk is, we hebben nieuwe mogelijkheden ontdekt voor woonruimte in Rolde. Dus al met al een niet geheel weggegooide avond, alleen jammer van mijn mindere gezondheid sindsdien.

Oke, oke, ik weet dat het niet netjes is om van jezelf te zeggen, maar man wat ben ik GOED!!!! Net koud uit het ziekenhuis en vandaag alweer 2 uur gefietst, toch zo'n 3 uur onderweg geweest. Wat een zaligheid om effe een lekker stukje te fietsen, en het leuke is...het is ook nog zo ontzettend goed voor de lijn!!! Niet dat ik dat meteen terug zie op de weegschaal natuurlijk maar het motiveert wel om maar goed door te gaan met waar ik mee bezig ben. Dus vandaag maar 1 biertje op en verder alleen maar water en thee. Damn I'm good..;-)))

Overigens blijkt ook wel dat bewegen goed is voor het hoofd. Je hebt gewoon geen tijd om na te denken, je bent alleen maar bezig met overleven, zorgen dat ik op die fiets blijf zitten, dat ik er niet afdonder zo langzaam dat het gaat. Maar...ik kwam wel vooruit.
Waaorm ik dit zo opschrijf? Omdat ik echt trots op mezelf ben en omdat mijn nieuwe leven nu dus echt begonnen is. Uh uh ik weet dat het nog maar moet blijken hoe lang ik het volhoud, maar het begin is er in ieder geval. Het doel is om voor 1 mei onder de 70 kilo te wegen, dat betekent dus dat ik zeker zo'n 4 kilo nog af moet vallen. De prioriteiten zijn dus duidelijk.

Verder lach ik me rot hier. Mike en ik allebei achter de computer, een wedstrijdje aan het doen wie er het hardst op de toetsen kan rammen.....

Wat een leuke en vooral lieve reacties komen er nu binnen. Het doet me goed dat ik zo gesteund word door mijn favoriete mannen..:D
Gisteren heb ik helaas toch iets teveel gedaan, ik was helemaal kapot toen ik 's avonds om 10 uur in slaap viel. Pff best vermoeiend zo'n dagje bezig zijn. Vandaag weer zo'n dag. De verrassing is al bekend dus we gaan lekker de fiets op, ik heb heerlijke hapjes voor een picknick gemaakt en wij gaan net doen alsof we actief zijn..;-) Het schijnt dat bewegen ook goed voor de geest is en als de geest gezond is, is het lichaam ook gezond. Helaas gaat dat niet zo makkelijk als ik dat hier opschrijf maar het begin is er.

Afvallen is trouwens niet het grootste doel, het is echt een combinatie van doelen. Mijn hoofd wat leger proberen te maken (ook al zou je het niet denken, ik denk veel en veel te veel, ook voor anderen, wat het voor mijzelf weer erg zwaar maakt). Zo als je die zin nog snapt ben je goooeeddd..:D

Op zich gaat het goed met het snaaien, alleen de wijntjes en de biertjes zijn nog erg aantrekkelijk en aanlokkelijk. Maar goed, we gaan vandaag dus fietsen, weer wat calorieen er af. Verder weinig nieuws vandaag...Misschien later meer.

Op naar een zonnige en lekkere fietsdag! Ik heb er zin in.

Ooh en ps...goede communicatie scheelt echt in een relatie, dan krijg je gewoon geen ruzie, he schat?

07-04

En we zijn weer een paar dagen verder. Natuurlijk lukt het mij nooit om zoiets dagelijks bij te houden. Is op zich ook niet zo erg, maar in dit geval baal ik er wel een beetje van. Ik had donderdagavond zo'n geweldige inspiratie, ik wist precies wat ik moest opschrijven, maar geen computer in de buurt. En eerlijk is eerlijk, als je in het ziekenhuis ligt, ga je niet 's avonds om 23.30 uur nog even de afdeling af om een weblog bij te houden. En nu weet ik natuurlijk niet meer wat ik daar had opgeschreven.

Het gaat overigens goed met me. Ik lig niet meer in het ziekenhuis, ik ben gisteren ontslagen. Wat ontzettend fijn om gewoon weer lekker thuis te zijn bij mijn lieffies en mijn eigen spulletjes weer om me heen te hebben. Mijn astma lijkt zich te stabiliseren, alhoewel ik nog wel wat veel hoest en nog een heleboel medicijnen moet nemen. Ik ben op een onderhoudsdosering Prednison naar huis gegaan, niet leuk maar wel even noodzakelijk en daarom is mijn nieuwe beweegplan dus ook zo belangrijk. Ik wil echt proberen om wat kilo's af te vallen in plaats van aan te komen, ondanks het Prednison gebruik. Zal niet makkelijk worden, maar ik heb er wat foefjes voor. Ten eerste fiets ik nu meer, ik wil echt elke dag toch zeker een half uurtje fietsen. En als ik snaaitrek krijg ga ik voor de gezonde alternatieven. Straks gaan we gezellig naar de markt en daar ga ik allemaal lekkere dingen voor een gezonde groentensoep halen en voor een zalige salade voor als het echt eens even niet wil. En wilskracht...en ja ik weet dat dat bij mij niet mijn sterkste punt is, maar ook daar kun je aan werken.

Zondagavond komen de jongens trouwens ook weer even. Echt super leuk. Ik baalde er echt van dat ik vorig weekend niet thuis was toen die monsters bij hun papa waren. Maar dat ga ik nu goed maken met ze, ik ga ze schandalig verwennnen..;-) Alhoewel dat pedagogisch niet verantwoord is natuurlijk. Gelukkig hoeft Mike ze deze keer alleen maar op te halen en komt Kris ze maandag zelf weer halen. Dat scheelt weer zo'n 2,5 uur aan reistijd en daarbij, ik vind nog steeds dat Mike niet alleen verantwoordelijk is voor het ophalen en brengen, maar dat is dan weer een ander verhaal.

Ik ga nu even al googelend wat leuke ideetjes op doen voor het eten en een leuk ideetje dat ik nog heb voor morgen, maar wat ik hier nog niet neer kan zetten omdat vriendjelief natuurlijk niet alles hoeft te weten..;-)

04-04-2007

Het logische gevolg van het stuk dat ik gisteren heb geschreven zou zijn dat dit dus vandaag dag twee van mijn nieuwe leven is. Maar wat als ik me nou beroerder voel dan gisteren en het liefst de hele dag met mijn deken over mijn kop in bed zou willen liggen? Telt dat dan ook?
Het antwoord daarop is heel erg simpel: nee dat telt niet want je ligt in het ziekenhuis en daar word je voor dag en dauw wakker gemaakt, of je daar nou aan toe bent, of niet! Ik was er niet aan toe. Ben ik dan zoveel benauwder dan gisteren? Nee absoluut niet. Ik denk zelfs dat het wat dat betreft weer een beetje beter gaat dan gisteren. Maar die kiespijn!!!! Echt dat is het meest vreselijke wat je op een dag mee kunt maken. Kiespijn hebben. Oke, het is misschien een heel klein beetje aan mezelf te wijten, maar waarom nu?? Ongeveer een jaar geleden hebben ze bij mij een kies getrokken, niks schokkends, ware het niet dat prompt een paar weken later aan de andere kant ook een kies afbrak. Maar, ik had nergens last van en ik dacht dat komt nog wel een keer. Tot gisteren...wat een helse pijn in die afgebroken kies daar zeg. Ik blijf maar hopen dat de pijn vanzelf (of met behulp van wat pijnstillers) weer over gaat. Ik bedoel, ik lig hier in een ziekenhuis, wat denk ik dat ze er hier aan kunnen doen? Helemaal niks lijkt me. Dus ik bijt spreekwoordelijk gezien de kiezen nog maar eens op elkaar en ik hoop dat deze dag weer snel voorbij is.

Als je dit terug leest zou je denken dat ik behoorlijk depressief ben, niks is minder waar. Ik ben eigenlijk best een blij mens. Maar ik lig op de kamer bij een dame van 78 die alleen maar kan morren en zeuren en bij een man van 86 die de hele dag maar een beetje voor zich uit zit te staren. En waarschijnlijk denken zij...die jonge blom moet zich maar eens rustig houden, ze is lang niet zo ziek als wij. Oeps...en daar ga ik de mist in. Ik ga denken voor een ander. Wat zij wel niet van mij denken, waar is dat voor nodig? Ik heb het al druk genoeg met mijn eigen gedachtes, hoef ik die van hun er niet bij te nemen dacht ik zo.

Heb ik nog iets positiefs te melden vandaag? Ja, eigenlijk wel. Ik ben minder benauwd, het is nog niet helemaal over, maar het gaat de goede kant op. Helaas verwacht ik vandaag geen dokter, dus ik vermoed dat ik niet voor vrijdag naar huis mag. En dat is wat me dwars zit. De dagen duren hier zo vreselijk lang. Je zit alleen maar de hele dag een beetje voor je uit te staren. Af en toe een beetje lezen, eten, drinken en televisie kijken. Toch maar goed dat ik dit weblog ben begonnen, dan kan ik mijn gedachten kwijt aan iemand, misschien zorgt dat er ook voor dat er wat ruimte in mijn hoofd ontstaat.

Ik zit hier trouwens niet voor niks....Er wordt gefluisterd dat Gerard Joling en Gordon in dit ziekenhuis, op deze etage (niet mijn afdeling) opnames gaan maken voor Over de vloer. Dat wordt dus dikke pret. Eigenlijk zit ik hier dus heel erg strategisch opgesteld, maar voorlopig is het hier nog enorm rustig. Misschien later meer...

03-04-2007

Vandaag is dag 1 van mijn nieuwe leven. Dat is al heel vaak gezegd door veel personen, inclusief ikzelf. Bij velen, ook bij mij, is het net zo vaak mislukt. Maar de vraag is natuurlijk, waarom mislukt dat altijd? Ik denk dat het van belang is om dat eerst op een rijtje te zetten. Want voor je jouw les eruit kunt halen en kunt kijken hoe je het in de toekomst anders kunt doen, moet je eerst weten wat je wilt veranderen. Maar pfff, als ik dit al schrijf denk ik "makkelijker gezegd dan gedaan"

Waar begin ik? Hoe pak ik het aan, maar vooral ook, hoeveel wil ik erover loslaten? Het enige antwoord daarop moet zijn: ALLES. Om opnieuw te beginnen, voor zover dat kan, want je kunt niet opnieuw geboren worden en alles anders doen, zal ik mij helemaal bloot moeten geven. Ik ga dat via dit weblog doen. Lang leve de moderne communicatietechnieken. Ach, ik typ nou eenmaal sneller dan ik schrijf.

Eerst maar eens wat basis dingen over mijzelf op een rijtje zetten. Ik weet dat ik Daniëlle heet, dat ik 30 jaar geleden geboren ben en dat ik ben opgegroeid in een gezin met vader, moeder, nog 2 jongere broers en 2 jongere zussen. En terwijl ik zit te typen denk ik alleen maar...Dit is moeilijk. Waar begin ik. Laat ik beginnen met wat ik wil bereiken:

1. Mijn astma onder controle, daar heb ik al mijn hele leven last van en het lijkt me prettig als ik deze keer zonder tussenkomst van een astmacentrum kan bewerkstelligen dat ik me beter in mijn vel ga voelen en dat ik dus trots op mezelf kan zijn dat het me gelukt is om mijn conditie te verbeteren, het medicijngebruik terug te dringen en benauwdheidsaanvallen te voorkomen.

2. Conditie verbeteren, dat had ik al gezegd bij punt 1 maar is ook op zich een apart punt.

3. Avallen is dus ook heel erg belangrijk, maar hangt zeker ook met punt 1 en 2 samen. Wat wil ik afvallen? Pff daar wil ik nog niet aan denken, veel denk ik. Laat ik eerst maar eens beginnen met wat harde cijfers. Ik ben slechts 1.46 cm en ik weeg 72 kg volgens de weegschaal in het ziekenhuis. Tijd dus om er iets aan te doen. Een bmi van 33.7 is namelijk veel te hoog en levert ook nog aparte gezondheidsrisico's op.

4. Ik wil ook nog graag een leuke baan vinden. Eentje waar ik mij op mijn gemak voel en waar ik het naar mijn zin heb, maar ik denk dat ik voor ik daar kom eerst nog een hoop drempels te nemen heb, want ik kan mezelf wel wijs maken dat het niet aan mij ligt, maar misscfhien moet ik eens beginnen met uitzoeken waarom het altijd fout gaat.

5. Verhuizen. Dat is ok een hele belangrijke. We wonen te klein, wel heel erg gezellig maar zeker niet handig in verband met de kinderen. Daar moet ik ook nog een hoop over vertellen.

6. Sociale contacten opbouwen. Ik ben vorig jaar verhuisd en ik heb hier eigenlijk nog maar heel weinig sociale contacten op kunnen bouwen. Is toch nodig, niet waar?

7. En bij punt 7 staat nog iets over geld. Graag dat nog meer op orde dan dat het nu al is. Lijkt me een goede zaak om dat ook allemaal eens onder de loep te nemen. Maar terwijl ik dat schrijf denk ik ook meteen, daar heeft toch eigenlijk helemaal niemand iets mee te maken. Waarom zou ik dat melden? Simpel, omdat ik mezelf beloofd heb volledig open te zijn, vooral naar mezelf toe. En ach, wie leest dit?

Voor nu is het even genoeg. Ik denk dat ik nog wel een uur door zou kunnen typen, maar het eten zal hier in het ziekenhuis nu wel zo'n beetje klaar staan en sjah dat ritme moet er wel in blijven zitten he..Eten, drinken, slapen. Toch eigenlijk opnieuw geboren worden..;-)